Wie zijn wij
No-nonsense en Co, misschien heb je er de afgelopen maanden al eens van gehoord, misschien nog niet. No-nonsense. Dat is wel een goed woord om onszelf te beschrijven. Want zo zijn we. No-nonsense, twee benen op de grond, eerlijk, duidelijk, geen poeha. Met respect voor andere ideeën, dat zeker. Als je ons kent dan weet je: wij denken in mogelijkheden. Altijd en overal. We staan open voor alles maar vinden onze eigen weg, Gert en ik.
Zo waren, en zijn, we ook bij de paarden. Gert reed jarenlang in het Nederlands Paralympisch Team met verschillende paarden. Hij ging met zijn paarden naar NK’s, EK’s, WK’s en Paralympische Spelen over de hele wereld. Hij weet alles over topsport, over offers brengen, doorzetten waar anderen zouden opgeven maar ook over datgene wat paardensport zo uniek maakt: over één zijn met je paard. Hij weet als geen ander dat een ongelukkig paard niet hetzelfde presteert als een gelukkig paard. Hij weet dat de band met een paard niet hetzelfde is als je dat paard niet op de eerste plaats zet. En dus woonde hij zelf in Overijsel maar stonden zijn paarden in Brabant. Om zoveel mogelijk bij zijn paarden te kunnen zijn logeerde hij vier dagen in de week bij de eigenaresse van de pensionstal. Dat alles om zijn paarden op de ideale trainingslocatie te kunnen zetten waar het welzijn van de paarden de allerhoogste prioriteit kreeg. Dat is Gert. No-nonsense, niet zeuren, altijd zijn doel in zicht en geen concessies als het om het welzijn van het paard aan komt.
En zo ben ook ik, Marloes. Geen topsport-ruiter, maar wel altijd fanatiek binnen de dressuursport. Naast amateur-dressuurruiter ben ik 2Moons gedragsdeskundige voor mens en paard. Ook bij mij was het welzijn van mijn paarden het allerbelangrijkste. Als gedragsdeskundige hielp ik paarden en hun eigenaren met allerlei problemen. Van trailerladen tot wegrennen bij het opstappen, van niet meer uit de wei willen tot de eigenaar het hele terrein over sleuren en alles wat daar tussen zit. Een fantastisch beroep. En toch knaagde het. Ik kwam steeds meer paarden tegen die met gedragstraining niet echt geholpen waren. Ik kon ze leren hun eigenaar niet meer over het erf te sleuren, maar de stress op de overige uren van de dag verdween daar niet mee. Het was mijn eigen paard Contessa dat ik met gedragstraining niet kon helpen en dat mij de eerste inzichten gaf in natuurlijke huisvesting. Uren en uren heb ik met haar getraind, maar niets hielp. Haar gedrag veranderde wel, het was niet onveilig om met haar om te gaan. Maar ze bleef mager, gestrest, schrikachtig, nerveus, rillerig. Hoe meer ik me ging verdiepen in natuurlijke huisvesting, hoe beter het met haar ging. Voor mij was dat een hele reis, omdat er in de wereld van de dressuursport niet heel veel anders te krijgen is dan individuele huisvesting in een box met een paddockje en als je geluk hebt een paar uurtjes weidegang. Voor mij was dat normaal, want zo deed iedereen het. Maar was het voor een paard eigenlijk wel normaal?
Natuurlijke huisvesting is een proces van loslaten en vertrouwen. Je paard op stal kan heel veilig voelen. Hij kan zich er niet blesseren denk je, je kunt precies bepalen wat hij eet, hoe warm of koud het is, hoe licht of donker het is, hoeveel er bewogen wordt of juist niet… Het is een vorm van controle die veel mensen eigenlijk heel fijn vinden. Wat als je jouw kostbare paard loslaat op een terrein waar hij ineens zélf de controle heeft? Doodeng! Hij kan uit de bocht vliegen, zich bezeren tijdens het rennen, een klap krijgen van een ander paard, noem het maar op. Er kunnen 1001 redenen in je hoofd zitten over waarom natuurlijke huisvesting voor jouw paard echt geen goed idee is. De weg die wij bewandelden samen was een proces van nieuwe inzichten, loslaten, proberen, tegen problemen aanlopen en die oplossen, iedere dag weer nieuwe dingen leren. Het was niet gemakkelijk.
Toch deden onze paarden het beter dan ooit. Die van Gert in de topsport en mijn Contessa die eindelijk spek op haar ribben kreeg.
Later zagen we ook enorme veranderingen bij Coventry, die we allemaal Coos noemen. Zij kwam uit de reguliere paardenhouderij met een box en een kleine paddock, en het ging niet goed met haar. Echt niet goed. Ze was mager, zat slecht in haar bespiering ondanks het niveau waarop ze werd getraind, en ondanks alle zorg en liefde die ze kreeg van haar eigenaresse, want daar lag het echt niet aan. Die eigenaresse had alles over voor haar paard, maakte hele rantsoenberekeningen en deed op alle vlakken wat ze maar kon. Dat het niet genoeg was zag ze, en ze zocht dan ook een geschiktere plek voor haar paard, ook al was dat dan niet meer bij haar. Coos had last van luchtzuigen en weven en ze had twee dikke achterbenen. Dingen waar Gert en ik doorheen konden kijken, omdat we het vertrouwen hadden dat onze vorm van huisvesting haar goed zou doen, en dus kwam ze bij ons wonen. Nu, anderhalf jaar later, ken je haar niet meer terug. Niet alleen haar vacht maar ook haar ogen stralen. En ook zij heeft ons zoveel geleerd en geïnspireerd als het gaat om natuurlijke huisvesting.
Twee mensen die heel no-nonsense hun sportpaard natuurlijk zijn gaan huisvesten. Twee paarden die ons inspireerden om iedere dag meer te leren over natuurlijke huisvesting met dezelfde letters in hun naam: Contessa en Coos.
Samen zijn wij No-nonsense en Co.
Wees welkom en laat je inspireren, we zullen binnenkort vertellen wat we precies doen en waarom.
We hopen je snel te ontmoeten.