Vandaag zat ik met mijn kinderen in de auto toen mijn dochter van zes ineens riep: mama, die paarden kunnen toch eigenlijk net zo goed gewoon in hun stal staan!

Het is weer april, het weideseizoen komt eraan. Ik laat mijn paarden altijd vrij vroeg in de wei, zodat we lekker rustig kunnen opbouwen. Het omschakelen van hooi naar gras is een grote verandering voor een paard. Ik neem daar dan ook echt ruimschoots de tijd voor. Maar voor ik de paarden op het land laat, zijn er nog wat andere dingen die ik doe. Ridderzuring steken bijvoorbeeld.

Vandaag kwam ik er weer één tegen. Een advertentie van een kleinschalige pensionstal die de paarden hielden op een paddock paradise. Er was plaats een plaats vrijgekomen en daarom werd er nu een nieuwe klant gezocht. Die klant moest dan wel een ‘rustige koudbloed hebben’. Het liefst een ruin, en ijzers waren niet toegestaan. Later die dag kwam ik nog iets tegen wat ik helaas vaker zie. Een eigenaresse die wanhopig op zoek was naar een plek waar haar sportpaard 24/7 buiten kon staan. Ze kreeg, op Facebook, meerdere suggesties maar schreef daar onder: ze nemen er alleen koudbloeden aan.

Het is half acht in de ochtend als ik een volte tien meter in galop wil rijden bij A, maar we in plaats daarvan met een noodvaart op C afstormen. Er is een fazant in de sloot komen wonen en hij jaagt ons nu iedere ochtend de stuipen op het lijf. Het eerste kwartier raak je er steeds sterker van overtuigd dat hij niet thuis is en dan nét als je dat zeker denkt te weten vliegt hij, al moord en brand schreeuwend, uit de sloot. Natuurlijk doet hij dat net als ik daar met Coos langs kom galopperen en dan oefenen wij dus ineens de uitgestrekte galop met de staart tussen de benen.

Onze allereerste versie van een track.

‘Mogen wij schepnetten?’, vroeg mijn driejarige zoontje vrolijk. Schepnetten is hier een woord geworden, ook al bestaat het eigenlijk niet. Onze kinderen zijn dol op de poel die we hebben bij de paarden, en ook op de natuurlijke vijver iets verderop op het terrein. Met grote regelmaat gaan we dan ook naar buiten, regenlaarsjes aan, schepnet in de hand. De oudste zoekt naar beestjes, de jongste vindt het gewoon geweldig om spetters te maken door met zijn netje op het water te slaan. Geregeld gaan ze ook op jacht naar bladeren die in de poel zijn gewaaid en scheppen ze eendenkroos uit het water. Niet alleen voor paarden is deze plek bijzonder geworden. Met de grote verscheidenheid aan eetbare planten, struiken en kruiden is er voor de paarden vaak wat te knabbelen en het uitzicht bovenop de heuvel is geweldig. Insecten, amfibieën en vogels komen op het water af en het barst er dan ook van het leven, hoewel dat in de winter natuurlijk een stuk minder is dan in de zomer. Voor kinderen is deze plek dan ook onweerstaanbaar. Er is altijd wel wat te ontdekken, iedere dag weer iets nieuws. En dat maakt deze plek niet alleen prachtig, maar ook gevaarlijk.

Afgelopen week stond er in Trouw een artikel over paardensport, naar aanleiding van Jumping Amsterdam. Media als Horses.nl reageerden er op door te zeggen dat “deze man geen podium zou moeten krijgen”. Later verscheen er een petitie voor het opstarten van een eerlijk debat.

‘Eindelijk’, denk ik, terwijl ik de postbode in zijn auto zie stappen. De nieuwe deken van Coos. Dat was hard nodig. De deken die ze op had was ruim acht jaar oud en begon minder goed waterdicht te worden. Ze had echt een nieuwe nodig maar het duurde even voor ik iets besteld had.

Een poel met riet? Liever niet!

Het is zaterdagochtend half acht. Ik leg mijn zadel op de rug van Coos, terwijl ze voor de derde keer die ochtend naar buiten kijkt alsof er een tijger voor het raam langs loopt. Het is me de laatste weken al vaker opgevallen dat ze veel energie heeft.

Het jaar 2022 zit er bijna op. In de laatste week van het jaar lukt het eigenlijk nooit meer om te rijden. Coos is bang van vuurwerk, de kinderen hebben vakantie, het is vroeg donker en pas laat licht en dit jaar werkt het weer ook totaal niet mee. Toch geniet ik van mijn tijd bij de paarden. De tijd die over is gebruiken we bijvoorbeeld voor het plaatsen van een omheining rond ons nieuwe voedselbosje, zodat de paarden de planten niet helemaal zullen opeten.

De winter. Het seizoen waarin ik me het allerbeste voel. Ik ben dol op de winter. De frisse lucht, de lage temperaturen, het gebrek aan alles wat zowel kan vliegen als steken, de prachtige plaatjes. De gezelligheid in huis, de kou trotseren en daarna lekkere warme chocomel drinken met elkaar.